De nacht van Soedan

De ferry kwam natuurlijk weer later aan dan verwacht, veroorzaakt doordat slechts één motor werkte. Ook de douane had zijn tijd nodig. Zoveel zelfs dat het er een aantal keer op leek dat de rally-rijders gewoon zouden vertrekken. Ik geloof ook dat wij dat uiteindelijk hebben gedaan. Nadat voor de zoveelste keer iemand een poging deed om ons chassis-nummer te checken en iets mompelde dat het 'OK' was, zijn we maar gegaan. Een paar honderd meter verderop nog even met het paspoort gewappert en we waren het hek uit.

De eerste 200 kilometers gingen in het licht. Hier een daar een lemen-hut, veel armoede en vooral veel leegte. Het grote verschil met Saudi Arabië is dat het zand wat roder gekleurd is en er geen hek langs de weg staat. In het begin was de weg prima te berijden, wel veel (extreem) lange vrachtwagens op de weg, die met een slakkegangetje van 30 km/uur voortkropen.

Daarna werd het donker en werd de weg slecht. In plaats van slalommen om de vrachtwagens werd het slalommen om de gaten in de weg. Verder viel er niks te zien, het was tenslotte donker. Nog 500 kilometer door Soedan gereden en niets gezien, behalve gaten in de weg. Gelukkig waren de laatste 100 kilometer weer goed te berijden en was het verkrijgen van benzine nauwelijks een probleem.


Heelhuids en hongerig zijn we in Geradef aangekomen. Morgen weer vroeg op, want er wacht ons weer een grensovergang. Deze grensovergang (tussen Soedan en Ethiopië) wordt het meest gevreesd; normaal gesproken komen hier niet meer dan een paar voertuigen per dag langs. Dat wordt schrikken voor de douane als er 50 rally-paarden opduiken.

De laatste dagen hebben we geen World Cup secties gehad, dus qua klassement is er niets veranderd; we zijn nog steeds derde en met een beetje geluk kunnen we deze plek nog even vasthouden.