De band, onweer en de olifant

Vandaag was een lange zit, de langste etappe van de rally; 1050 kilometer. De wegen waren lang en recht en het landschap veranderde nauwelijks, de australiërs uit de rally moeten zich thuis gevoeld hebben. De enige afleiding waren de regenbuien, kort en hevig. Bij de laatste bui donderde en bliksemde het heftig. Het werd ook helemaal donker. Gelukkig brachten de regenbuien wat verkoeling en er vielen wat druppels door het open dak in mijn nek; lekker waterkoeling.

Ook leuk was de kudde olifanten die we vlak langs de weg zagen. We hadden al diverse verkeersborden (ja, verkeersborden in Afrika; Namibië lijkt een tamelijk geciviliseerd land) gezien die waarschuwden voor overstekende olifanten. We stopten om foto's te maken, maar natuurlijk waren juist op dat moment de batterijen leeg. Gelukkig heb ik nog een paar foto's kunnen maken. Het was een heel gezin en ze leken wel diep zwart.

Minder plezierig was het feit dat we ontdekte dat de 'nieuwe' (tweedehandsjes) achterpoten van de auto tamelijk krom zijn, waardoor de banden aan de binnenkant nogal afslijten. Eén band raakte lek en moest verwisseld worden. We hebben de bandenspanning verhoogd en gaan mogelijk de voor- met de achterwielen wisselen en hopen zo toch nog Kaapstad te halen. Wel hebben we besloten om de World Cup secties van morgen over te slaan, we zijn bang dat het ge-race over de gravelwegen fataal gaat worden voor de achterpoten en dan hebben we nog meer ellende. Ik moet nog wel wennen aan het feit dat we niet meer meedoen (en morgen nog veel meer strafpunten gaan oplopen), maar het is de juiste beslissing.

De finish komt in zicht en dat is maar goed ook, mens en machine zijn er aan toe!