De aankomst in Afrika

Na twee nachten en een dag op een boot die alle kanten op schommelde was het tijd voor vaste grond onder de voeten. Normaal word ik nooit zeeziek, maar de zee was echt ruig en ik rolde bijna uit mijn kooi. Dit keer liet mijn hoofd en maag me niet geheel met rust.

Voordat ik voor het eerst van mijn leven voet op Afrikaanse grond kon zetten moesten we ons door de douane werken. Maar liefst 10 mannen kwamen aan boord van de ferry om alle paspoorten te bekijken en te bestempelen. O ja, we moesten ook nog even 15 dollar afrekenen voor het visum. Daarna mochten we de auto van de boot rijden en begon het grote wachten.

Uren hebben we op de kade gestaan; dan moesten we weer een papier invullen of kwam er weer iemand met een spiegel onder de auto gluren. Er kwam zelfs een mannetje met een hamer op onze auto slaan (om het motornummer in het spruitstuk te slaan - totaal onzinnig). Ik geloof ook dat de gehele Egyptische politiemacht bij ons op de kade stond. Zwaar bewapend, maar wel vriendelijk. Uiteindelijk was het wachten op de Egyptische nummerplaten, die nooit kwamen. Dus na vijf uur vertrokken we, zonder Egyptische nummerplaten.

Door het hek van de haven sta je direct in het centrum van Alexandrië en daar barst de chaos los; auto's voor, achter en links, rechts een ezel, gaten onder je en vuil en rommel om je heen. We trokken natuurlijk veel aandacht en iedere politieman gebaarde om door te rijden, ook als er geen ruimte was.

Al snel belandde we op de snelweg en in principe rijdt men in Egypte aan de rechterzijde van de weg (zoals bij ons), maar men heeft een geheel eigen invulling gegeven aan het begrip 'rechterzijde'. Ook achteruit rijden, parkeren, plassen, lopend oversteken en sinaasappelen verkopen zijn gebruikelijke bezigheden op de snelweg. Gelukkig wisten we ons snel aan te passen aan de Egyptische manier van rijden; het verkopen van sinaasappelen hebben we achterwege gelaten.

In het donker (door het lange wachten in de haven) kwamen we aan in Cairo en daar was de chaos nog een slagje erger. Nog meer getoeter, nog meer bijna aanrijdingen en nog meer auto's naast elkaar. Gelukkig kwam er na Cairo een volledige lege driebaans snelweg en vlogen de laatste 150 kilometer voorbij. Nu lekker slapen en morgen door het zand crossen. Ook hebben we een feestje; Renger is jarig en wordt 71 (het is eigenlijk nog een jongen volgens Peter Rushforth - zelf 72).