De hitte

Er was vandaag sprake van een lichte verhoging. Met buitentemperaturen van 37,5 á 38,5 graden spreekt men van een 'lichte verhoging' en niet van 'koorts'. Ons jaren 80 aircootje moest flink werken en bracht wel wat verfrissing, maar helemaal 'cool' bleven we niet. Hier in Ai-Ais, gelegen in een canyon, is het helemaal heet en men heeft een spa met warm(!) water. Het is te heet om de canyon eens goed te bekijken, misschien vanavond als de zon onder gaat.

We hebben dwars door de Namibische woestijn gereden, nauwelijks begroeing, hier en daar een struik en wat geel gras. Veel stenen en af en toe een berg. Wel een paar apen gezien, ik had ze in dit landschap niet verwacht. De laatste 70 kilometer was een gravel weg, een prima weg, zo glad als asfalt, met hier en daar wat wasbord. Dit gaf weer een beetje rally gevoel; ik mis het toch wel de competitie. Het laatste stuk had nog het meest weg van een maanlandschap (maar niet zo erg als de weg naar Mars). Voor de rest wederom veel ellelange lege wegen gezien. Wel weer gezellig koffie gedronken in een onmetelijk klein dorp en bij de Wimpy's geluncht.

Onderweg kreeg ik een telefoontje van school over Mara. Toen men vroeg of het uitkwam, vertelde ik dat ik door de woestijn in Namibië reed. Eerst wat verbazing, toen begreep men wel dat dat niet de juiste plek is voor een gesprek. Ik was ook verbaasd dat ik überhaupt ontvangst had, maar de mobiele telefoon is ook alom aanwezig in Afrika, zelfs in de armste landen (en er wordt - net als elders in de wereld - eindeloos mee geluld). Ik ben wel benieuwd wat men te bespreken had, maar dat hoor ik wel van Renee.

Eén wijze les heb ik in Afrika geleerd; wij hebben horloges, zij hebben de tijd! Efficiëntie en haast zijn typische westerse bezigheden en als je te gast bent in Afrika zul je je toch moeten aanpassen. Da's wennen en soms conflicterend met rallyrijden, maar er is geen keus.

Nog twee dagen, het eind komt in zicht!