De steen

De gevreesde grensovergang bleek een (relatief) makkie. Zowel aan de Soedanese als aan de Ethiopische kant ging het soepeltjes. De Ethiopische douaniers waren uitgerust met moderne webcams en vingerafdruk-scanners én waren vriendelijk en efficiënt. Het is ook zeker geen rustige grensovergang; vele tankauto's stonden in een eindeloze rij te wachten en vele afrikanen stonden geduldig de rally-rijders te aanschouwen. Toch is deze grensovergang meer dan de grens tussen Soedan en Ethiopië, het is de grens tussen het zanderige en vieze Arabië en het kleurrijke en swingende donker Afrika.

Ethiopië is het symbool van de armoede en de honger in Afrika, maar als land ziet het er niet slecht uit; het vrouwelijk schoon is er gewoon te bewonderen, alcohol is verkrijgbaar en de wegen bestaan uit mooie plakken asfalt. Het landschap is prachtig en divers. Tot aan de grens moesten we menig gat in de weg ontwijken, trilde onze spiegel los en stuiterde de accu in het vooronder. Na de grens was het vakantie voor de wielophanging; prachtig asfalt en overal een vriendelijk onthaal. In de dorpen stonden honderden mensen langs de weg om ons toe te juichen. De 41 miljoen inwoners van Soedan hebben we nauwelijks gezien, de 81 miljoen van Ethiopië waren volop aanwezig. Ik werd spontaan verliefd op Ethiopië.

Tot de steen. Eén Ethiopiër vond het nodig ons te verwelkomen met een welgemikte worp en raakte precies het raam in de achterportier. Een harde knal; ik schrok me rot. Even buiten het dorp zijn we gestopt om het raam te repareren, binnen enkele minuten werden we omringd door een tiental Ethiopiërs, inclusief oom agent. Waar ze vandaan kwamen weet niemand. Oom agent maakte driftig aantekeningen en belde met zijn baas, excuses werden aangeboden namens het gehele Ethiopische volk, maar het leed was natuurlijk al geschied. Na wat plakwerk met duct-tape reden we verder, oom agent met zijn excuses achterlatend. Mijn liefde voor Ethiopië was even bekoeld.