De inhaal etappe

We zitten weer in de race dankzij een onmogelijke inhaal etappe. Het begon 's ochtends vroeg om 04:30 met de wekker, vervolgens een vier-en-een-half uur durende busrit en natuurlijk weer een lekke band. Schuddend, hobbelend en stofhappend, maar ook de lokale bevolking van dichtbij meemakend. In Mota aangekomen stonden Renger en de monteurs klaar om de boel weer in elkaar te schroeven. Ik probeerde weer de lokale jeugd te vermaken en ben zelfs verslagen met ping-pong.

Na enkele uren was het zover; de motor liep, we konden gaan. Met 29 uur achterstand braken wij onze vakantie in Mota af en hervatte wij de rally. In eerste instantie met nog 650 kilometer van de etappe van gisteren; de slechte weg, dwars door hoofdstad Addis Ababa en honderden kilometers tweebaansweg; een fikse uitdaging.

We voelden ons goed en besloten nog 500 kilometer door te rijden naar de Keniaanse grens om aansluiting te vinden bij de rest van het veld. Weliswaar zou het nacht werk worden en is de grens 's nachts gesloten, maar die barriere zouden we 's ochtends vroeg wel nemen en in de auto slapen. Dat slapen werd wat (extreem) kort, maar de douaniers aan beide zijde van de grens waren vroeg op, wisten wat ze moesten doen en toonden efficiëntie. Binnen no-time waren we de grens over en konden we ons in het finish/start-hotel melden, 10 minuten voordat we weer moesten starten voor de zwaarste etappe van de rally; de weg naar Mars.

Wij, de andere deelnemers en de organisatie waren blij verrast dat we weer van de partij waren en het voelde goed om weer netjes op tijd te starten. Ook heb ik genoten van mijn korte vakantie in Mota, natuurlijk was het stressen en waren er veel onzekerheden, maar het was zeer bijzonder om twee dagen als een Ethiopiër te leven. Mota als vakantie bestemming, je zult het op internet niet vinden.